Στις ρωγμές του κράτους το παρακράτος δολοφονεί». Αυτές οι ρωγμές δυστυχώς έγιναν χάσματα. Είναι καθήκον όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου αυτά τα χαλάσματα να τα καλύψουν

Ομιλία Νίκου Τσούκαλη στο Σ/Ν «Κύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Λήψη μέτρων για την άμεση αποκατάσταση των ζημιών που προκλήθηκαν από τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου στο κέντρο των Αθηνών».


(ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ 20.9.2012)
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πλέον το παιχνίδι έχει αρχίσει να χοντραίνει και θα ήθελα να απευθύνω έκκληση και εγώ και η Δημοκρατική Αριστερά -φαντάζομαι ότι είναι έκκληση όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου- όταν διατυπώνονται σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα τέτοια «χαριτωμένα» περιπαικτικά σχόλια, που έχουν να κάνουν με την ίδια τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, να μην ακούγονται γελάκια. Είναι πολύ σοβαρή η κατάσταση.
Πρέπει, επιτέλους, να συνειδητοποιήσουμε σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα, το κορυφαίο πολιτειακό όργανο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ότι όλοι οι ολοκληρωτισμοί στην πολιτική ιστορία ήρθαν ως επιστέγασμα του πλήρους εκχυδαϊσμού όλων των θεσμών και κυρίως αυτής εδώ της Αίθουσας, των κοινοβουλίων δηλαδή. Το Κοινοβούλιο, όμως, είναι ξένο προς αυτές τις αντιλήψεις.
Μια προβιά έχουν φορέσει κάποιοι, προκειμένου να λειτουργήσουν εδώ. Είπα στην Επιτροπή Δεοντολογίας, η δημοκρατία είναι ανεκτική, είναι μεγαλόψυχη, πρέπει να είναι και άτεγκτη. Για να επιτελέσει το καθήκον της πρέπει να κάνει κάτι παρά πολύ βασικό και αυτή την περίοδο πρέπει να το κάνουμε εμείς εδώ. Πρέπει να κάνουμε την πραγματική αυτοκριτική. Να ενδοσκοπήσουμε ποια ήταν εκείνα τα στρουθία που εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού. Ποιοι είναι; Εμείς. Το πολιτικό σύστημα. Το φαύλο κλεπτοκρατικό πελατειακό σύστημα. Έχουμε τη διάθεση να κάνουμε αυτή τη συζήτηση; Και επειδή θέλω ακόμη να πιστεύω ότι ανήκω στο χώρο της Αριστεράς και επειδή το θέμα αυτό συζητείται στην Αριστερά διαχρονικά και υπάρχουν και ιστορικές καταγραφές, βιβλία ηγετών της Αριστεράς για το θέμα αυτό, κάποια στιγμή θα τα επαναφέρουμε και αυτά στη μνήμη μας; Θα θυμηθούμε, παραδείγματος χάρη, σύντροφοι της από εδώ πλευράς, ποια ήταν η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, πριν ακόμα αναλάβει την εξουσία ο Χίτλερ; Δεν ήταν εχθρός το εθνικό σοσιαλιστικό κόμμα. Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ήταν ο κύριος εχθρός τότε.
Ήταν η αντιπαράθεση. Και προέκυψε σαν τέρας μπροστά μας εκείνο το καθεστώς. Ας κάνουμε, λοιπόν, την αυτοκριτική μας και ας διαμορφώσουμε τη νέα κουλτούρα, γιατί αυτά που συζητούμε σήμερα εδώ και θα συνεχίσουμε να συζητάμε, είναι οι βασικές αρχές του Διαφωτισμού που κάποια στιγμή πρέπει να τις αποκτήσουμε. Και επειδή η υποκρισία περισσεύει, δεν θέλω να πω πολύ περισσότερα, θέλω να χρησιμοποιήσω το Σύνταγμα αυτής εδώ της χώρας. Και θα απευθυνθώ στην από εκεί πλευρά για το Σύνταγμα, επειδή το επικαλούνται όλοι. Εκτός Συντάγματος η λειτουργία της Χρυσής Αυγής, απολύτως.
Άρθρο 5 του Συντάγματος: «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας κ.λπ.». Καθένας. Δεν λέει Έλληνας πολίτης. Ο καθένας που βρίσκεται σ’ αυτή εδώ τη χώρα, έχει δικαίωμα να το κάνει.
Παράγραφος 2: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων». Έχει καμία σχέση με τα ρατσιστικά παραληρήματα που ακούμε ή με τα πογκρόμ που παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις αυτή η διάταξη του Συντάγματος;
Παράγραφος 5. «Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας». Έχει καμία σχέση αυτή εδώ η παράγραφος με τις απόψεις ότι κανένας μετανάστης δεν μπορεί να τύχει ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή ότι δεν πρέπει να προστατεύεται η αξιοπρέπειά του;
Άρθρο 9. «Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο». Δεν χρειάζεται να επεκταθώ.
Σας λέω απλώς ότι αν εξαιρέσουμε το άρθρο 4, όπου αναφέρεται «Έλληνας» όλα τα άρθρα του Συντάγματος αναφέρονται σε ανθρώπους και στο «καθένας». Αλήθεια, είναι συμβατή με τις απόψεις της Χρυσής Αυγής η αναφορά παραδείγματος χάρη, στις διεθνείς συμβάσεις, στην οικουμενική διαχείριση για τα δικαιώματα του ανθρώπου, για τη φυλετική ισότητα, για την ανεξιθρησκία, όλα αυτά που ακούστηκαν για μουσουλμάνους και οτιδήποτε τέτοιο;
Είναι προφανές, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι όλες οι λειτουργίες και δράσεις της Χρυσής Αυγής είναι εκτός Συντάγματος. Ας πάψουν, λοιπόν, κάποιοι να επικαλούνται το Σύνταγμα προκειμένου να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους. Είναι εκτός.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σ’ αυτήν εδώ τη χώρα δυστυχώς απλώς και μόνο η νομιμοποίηση της πολιτικής βίας είναι ένα παρακλάδι των εξελίξεων και των καταστάσεων που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα. Η νομιμοποίηση της πολιτικής βίας και γενικότερα της βίας είναι το όπλο που έχουν κάποιες ομάδες, κυρίως μειοψηφίες προκειμένου να καλύψουν δυστυχώς τον κατακερματισμό της ίδιας της κοινωνίας.
Ακούστηκαν πάρα πολλά σ’ αυτή εδώ την Αίθουσα σχετικά με τις πλατείες που ήταν γεμάτες κάποτε. Όσοι από εμάς παρακολουθούσαμε αυτές τις πλατείες, γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι σήμαιναν οι πλατείες της δεκαετίας του ’60 ή αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας. Μόνο και μόνο η παρουσία του κόσμου, η σιωπηλή αλλά εύγλωττη παρουσία του κόσμου ήταν ικανή να ρίξει κυβερνήσεις.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΥΤΣΗΣ: Ποια σιωπηλή; Πριν τη δικτατορία σιωπηλές;
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Συγκεντρώσεις, κύριε Βούτση, χωρίς πανό και χωρίς ντουντούκες. Οι μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’60. Το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά. Θέλετε να διορθώσω; Όχι βίαιες.
Η έλλειψη αυτής της μαζικότητας, η οποία επακολούθησε δυστυχώς την κατακερματισμένη κοινωνία, προκάλεσε την ανάγκη προκειμένου να ακουστούν φωνές μειοψηφιών που δεν μπορούσαν να ακουστούν αλλιώς, με αποτέλεσμα να έχει νομιμοποιηθεί η βία σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Αυτή η έκφανση της κοινωνικής και πολιτικής βίας διαμόρφωσε έναν ιδιότυπο μιθριδατισμό που λίγο-πολύ άλλαξε την αντίληψη και τη φιλοσοφία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και των Ελλήνων πολιτών με αποτέλεσμα τέτοια φαινόμενα να θεωρούνται φυσιολογικά και ως νόμιμα προκειμένου να διαμορφώνουν τέτοιες συνθήκες.
Άκουσα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής να αναφέρεται στη βία ως μαμή της ιστορίας. Έχω την εντύπωση ότι δεν έχει πλήρη γνώση πώς εκφράζεται και αιτιολογείται αυτή η βία ως γενεσιουργός αιτία των ιστορικών γεγονότων και της εξέλιξης. Προφανώς δεν αναφέρεται σ’ αυτή τη βία. Προφανώς αναφέρεται στη βία της γέννησης του καινούργιου, που είναι αποτέλεσμα συλλογικών, μαζικών εξεγέρσεων και όχι στη βία την οποία βιώνουμε. Μην εκχυδαΐζουμε αυτή τη βία την οποία λίγο-πολύ όλοι την έχουμε ανάγκη, ο καθένας από τη δική του πλευρά προκειμένου να προοδεύουν οι κοινωνίες.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η μεταπολιτευτική Ελλάδα διαμορφώθηκε στο εξής δίπολο. Από τη μία πλευρά ήταν ο εχθρός λαός. Δηλαδή το κράτος πάντα αντιμετώπιζε το λαό και τους πολίτες ως εχθρό και από την πλευρά του λαού αντιμετωπιζόταν το κράτος ως δυνάστης. Αυτός ο ιδιότυπος εμφύλιος ο οποίος αναπτυσσόταν σε όλα τα μέτωπα, δυστυχώς διαμόρφωσε αυτή την κοινωνία την κατακερματισμένη, αυτή την κοινωνία του πελατειακού συστήματος, των ιδιωτών. Χάθηκε κάθε τι συλλογικό, κάθε τι ομαδικό, κάθε τι που θα μπορούσε να κινητοποιήσει την κοινωνία. Έτσι φτάσαμε στο σημείο κηρύγματα σαν αυτά της Χρυσής Αυγής που ακούμε, δυστυχώς να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.
Μου έρχεται στη μνήμη ένα από τα ωραιότερα γκράφιτι που έχω δει στην οδό Πανεπιστημίου. Δεν θεωρώ ότι το έγραψε κάποιος αναρχικός. Το γκράφιτι έλεγε: «Στις ρωγμές του κράτους το παρακράτος δολοφονεί». Αυτές οι ρωγμές δυστυχώς έγιναν χάσματα.
Είναι καθήκον όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου αυτά τα χαλάσματα να τα καλύψουν, γι' αυτό ακριβώς και προτείναμε ως Δημοκρατική Αριστερά στην Επιτροπή Δεοντολογίας ότι το πολιτικό σχέδιο που πρέπει να αναπτυχθεί προκειμένου να εξαλείψει όλα εκείνα τα φαινόμενα, όλα εκείνα τα αίτια που γεννούν το παρακράτος, γεννούν τα κόμματα σαν τη Χρυσή Αυγή πρέπει να είναι στοιχείο της λειτουργίας όλων των κομμάτων. Προτείναμε η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας να διατυπώσει ολοκληρωμένη πρόταση πολιτικού σχεδίου, ούτως ώστε οι δράσεις να περιλαμβάνουν όλες τις εξουσίες, όλη τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και συγχρόνως να αναλάβουμε δράσεις ανάκτησης της συλλογικής μνήμης, γιατί ουαί και αλίμονο αν η συλλογική μνήμη χαθεί εντελώς από αυτόν τον τόπο.
Ευχαριστώ πολύ.