Να πάψουν τα σωφρονιστικά ιδρύματα να είναι στοιχεία κοινωνικής ενοχής.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΣΟΥΚΑΛΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ


Τα συστήματα κράτησης πρέπει να πάψουν να αποτελούν στοιχείο κοινωνικής ενοχής, πρέπει να πάψουν να είναι οι σύγχρονες Σπιναλόγκες.

Η έκτιση της ποινής πρέπει να είναι το τελευταίο στάδιο της εκδήλωσης του ποινικού φαινομένου


Υπάρχει ένα σοβαρό ερώτημα. Μπορεί ένα σωφρονιστικό σύστημα, ένα ποινικό σύστημα, αν θέλετε, να αποτελεί μία νησίδα, σε ένα γενικότερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα το οποίο νοσεί, το οποίο καταρρέει; Μπορεί να επιτελέσει τους σκοπούς του, την αποστολή του, όταν τα πάντα γύρω καταρρέουν; Πιάνουν τόπο οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις, ακόμα και οι χρηματοδοτήσεις του συγκεκριμένου συστήματος; Θέση σαφής νομίζω και επιστημονικά τεκμηριωμένη, όχι.
Έχει κατατεθεί από τον Απρίλιο ένα πλήρες νέο νομοσχέδιο για το σωφρονιστικό σύστημα, το οποίο μέχρι τώρα δεν έχει προωθηθεί, φαντάζομαι λόγω των δημοσιονομικών προβλημάτων που έχουμε. Όμως είναι μία ανακολουθία σε σχέση με την υλοποίηση των συγκεκριμένων θέσεων. Πρέπει λοιπόν, έστω και θεσμικά, να θωρακίσουμε το συγκεκριμένο σύστημα νομοθετικά. Από εκεί και πέρα την εφαρμογή του, μέσα στα πλαίσια των δημοσιονομικών προβλημάτων, να τη δούμε, με όλη την καλή διάθεση. Διότι υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσουμε αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Αν σε όλη αυτήν την εκδήλωση του ποινικού φαινομένου, από τη στιγμή που διαπιστώνεται η παραβατικότητα μέχρι την έκτιση της ποινής, δεν παρεμβάλλονται φίλτρα διαχείρισης και καταλήγουμε συλλήβδην στην έκτιση της ποινής τότε πλέον το σύστημα καταρρέει.


Σε άλλες χώρες της Ευρώπης, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τα κονδύλια που διατίθενται για το σωφρονιστικό σύστημα είναι από δέκα έως και είκοσι φορές περισσότερα από ό,τι στην Ελλάδα. Έχουν κατανοήσει ότι εάν η εργασία κατά τη διάρκεια έκτισης της ποινής λειτουργεί σωστά, η επανένταξη είναι πιο ολοκληρωμένη και βεβαίως οι κοινωνικές επιπτώσεις από την εκδήλωση αυτών των παραβατικών συμπεριφορών είναι πολλαπλή από τη χρηματοδότηση του συστήματος. Στην Ελλάδα δεν έχουμε αντιμετωπίσει ολοκληρωμένα την αναδιάρθρωση του ποινικού συστήματος, όσον αφορά τις ποινές. Τη μείωση για παράδειγμα του αριθμού των ποινών και όσον αφορά τα συστήματα και τις μορφές εναλλακτικής έκτισης της ποινής, όπως είναι η κοινωνική εργασία και ο κατ’ οίκον περιορισμός και βεβαίως αυτό που προανέφερα όσον αφορά την εργασία.


Και τελειώνω, με μία ειδική αναφορά για το σωφρονιστικό κατάστημα του Αγίου Στεφάνου που είναι στην περιοχή μου. Πρόκειται για μια σκληρή φυλακή, για ένα σκληρό σωφρονιστικό κατάστημα. Εκεί με κάποιες πρωτότυπες παρεμβάσεις έχουν γίνει εντυπωσιακά βήματα βελτίωσης, παρ’ όλο που περικόπτονται συνεχώς τα κονδύλια. Για ποιο λόγο έγινε αυτό; Διότι έχουμε διαμορφώσει μια αντίληψη που έγκειται στο ότι τα συστήματα κράτησης πρέπει να πάψουν να αποτελούν στοιχείο κοινωνικής ενοχής, πρέπει να πάψουν να είναι οι σύγχρονες Σπιναλόγκες. Πρέπει να ενταχθούν μέσα στην κοινωνική δομή και να αποτελούν στοιχείο της κοινωνίας. Έτσι λοιπόν μ’ αυτή την αντίληψη, με την άμεση συμβολή και παρέμβαση στο χώρο αυτό και του δικηγορικού συλλόγου και του ιατρικού συλλόγου και των άλλων κοινωνικών οργανώσεων, έχουμε καταφέρει να βελτιώσουμε αισθητά τη λειτουργία των φυλακών αυτών.


Μόνο έτσι θα μπορέσουμε σε συνθήκες δημοσιονομικής δυσκολίας να έχουμε τα συστήματα κράτησης και τα σωφρονιστικά συστήματα που μπορούν πραγματικά να ανταποδώσουν κοινωνικά και να εντάσσουν ομαλά όλους τους συμπολίτες που βρίσκονται στα καταστήματα αυτά στην κοινωνική πραγματικότητα.»