Να μη μετατρέψουμε την οικονομική και πολιτική κρίση σε κρίση δημοκρατίας. Αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα της Ευρώπης τονίζει ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Νίκος Τσούκαλης, ο οποίος μίλησε στην «Ε» σχετικά με την κρίση που βιώνει η χώρα μας και ολόκληρη η Ευρώπη.
Ο Αχαιός βουλευτής εκτιμά ότι «επείγει η διαμόρφωση και προώ¬θηση προτάσεων που θα κατατείνουν σε ένα εναλλακτικό πρό¬τυπο δημοκρατικής διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης, στον αντίποδα του σημερινού νεοφιλελεύθερου και αυταρχικού μοντέλου. Το σύμπλεγμα χρηματαγορών, μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών καθορίζει σήμερα τη μοίρα του πλανήτη».
Αναφερόμενος στην ελληνική πραγματικότητα ο Ν. Τσούκαλης δηλώνει ανήσυχος ότι «η παραγωγική βάση της χώρας -και ιδιαίτερα της περιφέρειας- υποχώρησε δραματικά, η οικο¬νομία έχει υπονομευτεί μέχρι χρεοκοπίας από τα μέτρα του μνημονίου και των προϋπολογισμών και το δημόσιο συμφέρον έχει υποταχθεί στη σφαίρα της οικονομικής εξάρτησης».
Ο Βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. κατηγορεί ευθέως τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας ως δημιουργούς ενός πελατειακού κράτους που «εξέθρεψε μία μεσαία τάξη η οποίο «μεγαλούργησε» μέσω της διαπλοκής της, με την εκάστοτε εξουσία, τον άκρατο δανεισμό και τη φοροδιαφυγή. Αυτές είναι οι αιτίες που καταρρέει πρώτη και με πάταγο».
«Είναι επείγουσα ανάγκη η σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερό να γίνει φορέας πολιτικών ανακα¬τατάξεων» καταλήγει ο Ν. Τσούκαλης, τονίζοντας ότι το κόμμα του απευθύνεται στον ευρύτερο δημοκρατικό προοδευτικό χώρο -«διατυπώνουμε στην ελληνική κοινωνία ένα πολιτικό σχέδιο ανοσυγκρότπσης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου
♦ Τα αδιέξοδα για τους Έλληνες φαίνεται να πληθαίνουν, παρά τις θυσίες στις οποίες έχουν υποχρεωθεί να υποβάλλονται εδώ και δύο χρόνια. Θεωρείτε το λάθος είναι στη "συνταγή" ή στην εφαρμογή της;
Η χώρα μας αντιμετωπίζει έκρηξη ύφεσης, πληθωρισμού, ανεργίας, συρρίκνωσης και τεχνολογικής οπισθοδρόμησης της παραγωγικής βάσης. Eχει εμπλακεί σε ένα φαύλο κύκλο αλληλοδιάδοχων μέτρων, και δανειακών δόσεων χωρίς να διαφαίνεται ο δρόμος εξόδου από την κρίση και προ πάντων με μια κοινωνία όρθια.
Στην πορεία αυτή, μπορεί η χώρα να μη χρεοκοπήσει, πλην όμως θα έχουν χρεοκοπήσει οι πολίτες της. Τα μέτρα του Μνημονίου και των προϋπολογισμών μέχρι τώρα, οδηγούν στην απελπισία και αποδιοργάνωση την μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών και συνταξιούχων και στη συρρίκνωση έως και την πλήρη εξαφάνιση των μεσαίων στρωμάτων. Το χειρότερο όλων, ίσως, υπονομεύουν κάθε προοπτική αναδιάρθρωσης και ενίσχυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Το ερώτημα είναι: μπορεί να υπάρξει οικονομική πολιτική η οποία να παρακολουθεί τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης και να κατανέμει δίκαια τα βάρη; Πολύ περισσότερο, ακόμη και εάν σχεδιασθεί μια τέτοια πολιτική, είναι σε θέση να την εφαρμόσει ο κρατικός μηχανισμός; Πρόκειται για κρίσιμα πολιτικά ερωτήματα στα οποία αποφεύγει να τοποθετηθεί η κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση αν όλα τα κυβερνητικά μέτρα, διαρθρωτικά ή μη, φαίνεται ότι μπορούν να μειώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και, στην προοπτική του 2015, να αρχίσουν να μειώνουν το δημόσιο χρέος, σε τίποτα δεν ωφελούν την αντιμετώπιση του ελλείμματος- ρεκόρ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Και αυτό γιατί έχει καταρρεύσει η διεθνής ανταγωνιστικότητα για να μην πω ότι δεν υφίσταται καν παραγωγικής βάση στη χώρας μας.
Συνέπεια όλων αυτών ήταν, η οικονομία να υπονομευτεί μέχρι χρεοκοπίας και το δημόσιο συμφέρον να υποταχθεί στη σφαίρα της οικονομικής εξάρτησης. Ο πλούτος συγκεντρώθηκε σε λίγα χέρια, και η φτώχεια διαχύθηκε στους πολλούς. Η παραγωγική βάση της χώρας και ιδιαίτερα της περιφέρειας υποχώρησε δραματικά, δεν δημιουργήθηκαν σταθερές θέσεις απασχόλησης και η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα και επιδεινώθηκε η περιβαλλοντική υποβάθμιση και τα προβλήματα καθημερινής διαβίωσης.
♦ Η κρίση γενικεύεται και από τα μέχρι σήμερα στοιχεία δεν φαίνεται προοπτική ανάκαμψης στον ορίζοντα, αντίθετα εξαπλώνεται σταθερά στην ευρωζώνη. Συμφωνείτε με την άποψη που θέλει το πρόβλημα να είναι συστημικό και εγγενές του καπιταλισμού;
«Η συνεχιζόμενη από το 2008 -και χωρίς ορατή διέξοδο- πολύπλευρη διεθνή κρίση, που ήλθε οτην επιφάνεια με αφορμή την κοτάρρευση της Lehman Brothers καταδεικνύει ότι η νεοφιλελεύθερη αντίληψη, που ήθελε την παγκοσμιοποίηση συνώνυμη με ιην παγκόσμια απορρύθμιση, ήταν όχι μόνο λανθασμένη αλλά και καταστροφική.
Επί μία εικοσαετία, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία επικράτησε στη μάχη των ιδεών, εκμεταλλευόμενη την κατάρρευση του μεταπολεμικού κεϋνσιανού-σοσιαλδημοκρατικού συμβιβασμού. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κυριάρχησε ως ορθόδοξη πολιτική θεολογία, που την ασπάστηκε διεθνώς μεγάλο τμήμα της πολιτικής τάξης. Τόσο οι συντηρητικοί όσο και οι σοσιαλδημοκράτες ωθήθηκαν από τα δικά τους αδιέξοδα στο να αφήσουν χώρο στις δυνάμεις της αγοράς και να υποκύψουν στο πνεύμα των καιρών και στις πιέσεις των ισχυρών.
Το σύμπλεγμα χρηματαγορών, μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών καθορίζει σήμερα τη μοίρα του πλανήτη. επιβάλλει μέσω διεθνών οργανισμών και θεσμών προγράμματα «δομικής προσαρμογής» σε κράτη και κοινωνίες, δηλαδή περιοριστικές πολιτικές λιτότητας όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στη δημοκρατία και τα δικαιώματα.
Τα περισσότερα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινότητα, όπως π.χ. η κλιματική αλλαγή και η παγκόσμια φτώχεια, είναι τεράστια σε μέγεθος. Γι’ αυτό και η λύση στις παγκόσμιες προκλήσεις θα πρέπει να βρεθεί συλλογικά.
Επείγει η διαμόρφωση και προώθηση προτάσεων, που θα κατατείνουν σε ένα εναλλακτικό πρότυπο δημοκρατικής διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης στον αντίποδα του σημερινού νεοφιλελεύθερου και αυταρχικού μοντέλου. Αυτή η ανάγκη οφείλει να καλυφθεί με την πολιτικοποίηση και τον εκδημοκρατισμό όλων των διεθνών οργανισμών.
♦ Σε μόνιμη βάση, στη χώρα μας η μεσαία τάξη αποτελεί την μόνιμη πηγή εισοδημάτων για την πολιτεία, ωστόσο είναι αυτή η ίδια τάξη η οποία συντηρεί πολιτικά τα δύο κόμματα -τις δύο πολιτικές, για να είμαι πιο ακριβής- που εναλλάσσονται στην εξουσία. Ο Ελληνας, τελικά, σκέπτεται
πολιτικά ή συμφεροντολογικά;
Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης έγκειται στο γενικευμένο μεταπολιτευτικό πελατειακό κράτος. Πελατειακό κράτος που εξέθρεψε μία μεσαία τάξη η οποία «μεγαλούργησε» μέσω της διαπλοκής της με την εκάστοτε εξουσία, τον άκρατο δανεισμό και τη φοροδιαφυγή. Αυτές είναι οι αιτίες που καταρρέει πρώτη και με πάταγο. Συγχρόνως οι σχέσεις αυτές και η διάχυτη παραβατικότητα αποτελούν άτυπο, μεν, αλλά υπαρκτό και διαρκή παράγοντα της σύγχρονης κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Παράλληλα το κράτος, στα χέρια των ιδιοτελών πολιτικών, απετέλεσε το βασικό μέσο «εξόφλησης οφειλών» των πελατειακών σχέσεων διασφαλίζοντας, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον, παντός τύπου και τρόπου σχέσεις συναλλαγής κομμάτων και πολιτικών με πολίτες.
Άμεση συνέπεια αυτής της κατάστασης υπήρξε η ανάπτυξη του «ατομικισμού» ως τρόπου λειτουργίας της νεοελληνικής κοινωνίας. Συγχρόνως υποχώρησαν έως υπονομεύτηκαν συστηματικά οι οργανωμένοι και συνομολογημένοι κοινωνικοί θεσμοί και κανόνες της δημοκρατικής συνύπαρξης.
Κατόπιν όλων αυτών άμεση προτεραιότητα και επείγουσα πολιτική διαδικασία είναι άρση της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος. Απαιτείται εκδημοκρατισμός και την εξυγίανση της πολιτικής ζωής και των πολιτικών κομμάτων και κυρίως ριζικός αναπροσανατολισμός των στόχων και της οπτικής από την οποία απορρέει η πολιτική τους.
♦ Μία μόνο από τις τρεις πρόσφατες αλλαγές κυβερνήσεων σε χώρες του ευρωπαϊκού νότου έγινε μετά από εκλογές, στις οποίες το συντηρητικό αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Στη χώρα μας παίχτηκε για σχεδόν μία εβδομάδα μια πολιτική παράσταση -στην οποία η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, αρνήθηκε να μετάσχει- για να καταλήξουμε σε πρωθυπουργό, πρώην τραπεζικό στέλεχος, υπέρ του οποίου ανοιχτά είχαν ταχθεί και ορισμένα μέσα ενημέρωσης. Ολο αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται, σάς ανησυχεί;
Η διαδικασία συγκρότησης κυβερνήσεων συνεργασίας στην Ελλάδα (κομματική υπό Παπαδήμο) και Ιταλία (αμιγώς τεχνοκρατική) ανέδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο το σοβαρότατο έλλειμμα δημοκρατίας που πλέον υπάρχει στην ευρωπαϊκή συλλογικότητα. Σε πρόσφατη ομιλία μου στη Βουλή αναφέρθηκα στη ανακοίνωση για το έλλειμμα αυτό, του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. «Να πού οδηγεί η Ευρώπη όταν γυρίζει την πλάτη στους λαούς», αναφέρει το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Και συνεχίζει «Με την επιβολή σκληρής και τυφλής λιτότητας, χωρίς να δίνει τη δυνατότητα και το χρόνο για ανόρθωση των οικονομιών τους, με παρέμβαση στη δημοκρατική λειτουργία των κρατών-μελών, στην οικονομική και κοινωνική κρίση προστίθεται μία κρίση πολιτική και δημοκρατική». Η τελευταία αυτή αναφορά είναι από τας κύρια προτάγματα της Δημοκρατικής Αριστεράς, να μη μετατρέψουμε δηλαδή την οικονομική και πολιτική κρίση σε κρίση δημοκρατίας. Ιδού, αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα της Ευρώπης. Αυτή η τελευταία επισήμανση των Γάλλων σοσιαλιστών είναι το νέο μεγάλο ζήτημα, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Υπό την απειλή της χρεοκοπίας περιορίζεται η δημοκρατική διαδικασία. Επιβάλλονται γρήγορες διαδικασίες, διαδικασίες fast track, αποκλείεται η ετυμηγορία των λαών, απαγορεύονται οι πρόωρες εκλογές, προωθούνται συγκυβερνήσεις με ακραία λαϊκιστικά, αντισημιτικά, ρατσιστικά και άλλα απαράδεκτα στοιχεία, κουρελιάζονται τα Συντάγματα των κρατών. Η πολιτική αυτή κρίση Συνιστά βασική γενεσιουργό αιτία της και κύριο ανασταλτικό παράγοντα στην όποια προσπάθεια διεξόδου και ανάκαμψης όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.
Ειδικότερα, η πολύπλευρη κρίση της ελληνικής οικονομίας ανέδειξε με δραματικό τρόπο τα αδιέξοδα του κοινωνικοοικονομικού προτύπου που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση. Πρότυπο που συστηματικά και μεθοδευμένα εξέθρεψαν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., μαζί με την επιχειρηματική ολιγαρχία, τους μεγάλους προμηθευτές του δημοσίου και γενικά τα ισχυρά λόμπι, την ανώτατη νομενκλατούρα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως διοικητικά συμβούλια εταιριών του δημοσίου, συνεταιρισμών σε ανώτατο επίπεδο, «επιτροπές», συνδικαλιστικά στελέχη). Κοντολογίς, το δημόσιο συμφέρον υποτάθηκε πλήρως στη σφαίρα της οικονομικής εξάρτησης.
♦ Βρισκόμαστε σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο ως χώρα, ωστόσο ούτε και τώρα προκύπτει -έστω και ελάχιστη- σύγκλιση των δυνάμεων της Αριστεράς που φαίνεται να διαγκωνίζονται ποια θα δείξει περισσότερη αγωνιστικότητα (για να αποδείξει τι αλήθεια;). Με αυτή την προοπτική, πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε για το μέλλον, όταν την ίδια στιγμή η κεντροδεξιά συσπειρώνεται, ενώ ακούγονται φωνές ακόμα και από την εξωκοινοβουλευτική άκρα δεξιά;
Μέσα στις δραματικές συνθήκες της οικονομικής κρίσης, της ρευστοποίησης της κοινωνίας, της αμφισβήτησης του σημερινού παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος καταγράφεται παντού η αναγκαιότητα για ένα νέο πολιτικό σύστημα με την ανάδειξη νέων πολιτικών υποκειμένων.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θεωρεί ότι την αφορά ευθέως η ανταπόκριση σ΄αυτή την αναγκαιότητα. Για τον ευρύτερο δημοκρατικό προοδευτικό χώρο διατυπώνουμε στην ελληνική κοινωνία ένα πολιτικό σχέδιο ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου. Ο χώρος του σοσιαλισμού, του ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού, παραμένει σήμερα χωρίς γνήσια έκφραση και εκπροσώπηση.
Το ΠΑΣΟΚ έχει μετακινηθεί σε θέσεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και έχει πάρει οριστικό (;) διαζύγιο με τη κοινωνική του βάση. Οι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς έχουν μετατοπιστεί σε παλαιοκομμουνιστικές και αντιευρωπαϊκές θέσεις, παίρνοντας διαζύγιο από την ουσιαστική , προοδευτική διαχείριση των σύγχρονων προβλημάτων. Οι διεργασίες αυτές έχουν προκαλέσει ένα μεγάλο πολιτικό κενό. Ως απάντηση σ’ αυτές τις ανακατατάξεις αναδεικνύουμε την ανάγκη για την ανασυγκρότηση του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Χώρου. Απευθυνόμαστε στους πολίτες του ευρύτερου χώρου της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, και του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της πολιτικής οικολογίας, σε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις ενταγμένες σήμερα σε σχηματισμούς ή ανένταχτες, σε όλους τους προοδευτικούς πολίτες.
Τους καλούμε να οικοδομήσουμε σχέσεις διαλόγου, ανταλλαγής απόψεων, ανοιχτής πολιτικής επικοινωνίας. Να αναθερμάνουμε την ελπίδα για τη χώρα, για τη κοινωνία, για το δημοκρατικό σοσιαλισμό. Μπορούμε να πετύχουμε την ανασυγκρότηση και ανασύνθεση ενός πολιτικού χώρου ο οποίος θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Γνωρίζουμε τις διαφορές, τις δυσκολίες, τις υποκειμενικές δεσμεύσεις. Είναι όμως επείγουσα ανάγκη η Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά να γίνει φορέας πολιτικών ανακατατάξεων. Πέρα από το συντηρητικό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον, τις αδιέξοδες και αντικοινωνικές επιλογές του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Υπέρ ενός προγράμματος ριζοσπαστικών μεταρρυθμιστικών αλλαγών.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ εργάζεται ήδη αποφασιστικά γι’αυτό το πολιτικό σχέδιο με βάση προγραμματικές συμφωνίες, κοινή δράση στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα και αναζήτηση ενός νέου μεταρρυθμιστικού ορίζοντα για το μέλλον της χώρας. Για τη μετακίνηση της πολιτικής από τη συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται προς ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση. Στην προσπάθειά μας αυτή φαίνεται να ανταποκρίνονται μεγάλα τμήματα του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου.
♦ Πανάκεια σίγουρα δεν υπάρχει, αλλά και λύσεις δεν προκύπτουν -καθώς η στόχευση παραμένει πάντα στα λαϊκά στρώματα. Είναι βέβαιο ωστόσο ότι υφίστανται πολιτικές που έχουν δυνατότητα να δώσουν ανάσες. Τι προτείνει, επομένως, η Δημοκρατική Αριστερά;
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης η κοινωνική μέριμνα και πρόνοια ΔΕΝ αποτελούν πολυτέλεια αλλά αδήριτη ανάγκη. Πιστεύουμε ότι είναι αναγκαίος ο επαναπροσανατολισμός του συστήματος κοινωνικής προστασίας. Χρειάζονται αποτελεσματικά μέτρα στήριξης των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Αποτελεί το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, η καταπονημένη κοινωνία της.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ τάσσεται υπέρ ενός κοινωνικού κράτους ικανού, αποτελεσματικού και ευαίσθητου στις διαφορετικές ταυτότητες των πολιτών. Στο πλαίσιο αυτό διεκδικούμε ένα νέο κοινωνικό κράτος δικαίου. Χωρίς ευνοημένους και αποκλεισμένους, προνομιούχους και ξεχασμένους, χωρίς ευγενή και λαϊκά ταμεία, με ίσα κοινωνικά δικαιώματα για όλους και όλες. Αποτελεσματικό, ώστε να μειώνει τη φτώχεια και να αναδιανέμει πόρους. Οχι οριζόντια, αλλά με επιλεκτικότητα, εκεί που υπάρχει ανάγκη, αντί να αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες.
Είμαστε βαθύτατα πεπεισμένοι ότι κανένα σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως δίχτυ ασφαλείας ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Θεσμός που να συνδυάζει την οικονομική ενίσχυση των ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού με την κατάρτιση ατομικών σχεδίων δράσης, στοχεύοντας στην επιστροφή στην απασχόληση και στην κοινωνική επανένταξη των δικαιούχων.
Στη διαδικασία αυτή η Αυτοδιοίκηση είναι αυτή που κατά κύριο λόγο πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία. Γι’ αυτό και πρόσφατα δημοσιοποιήσαμε το 10λογο των θεσμών - δομών κοινωνικής μέριμνας. Προτείναμε τη δημιουργία Κοινωνικού παντοπωλείου και φαρμακείου, φροντιστηρίων αλληλεγγύης, ηλεκτρονικού δικτύου ανταλλαγών, ανταλλακτηρίου ειδών, δομών εθελοντικής στήριξης κοινωνικών ιδρυμάτων και ευπαθών ομάδων, προγράμματος κοινωνικής στέγης, χώρου αγοράς οικολογικών προϊόντων, μικρών επιχειρήσεων κοινωνικής οικονομίας και παραρτήματος «ηθικής τράπεζας».
Αντίστοιχες προτάσεις μικρής κλίμακας έχουμε διαμορφώσει για την περιβαλλοντική προστασία και τη ποιότητα ζωής και αναμένονται άμεσα για την «ψηφιακή πόλη» και την πολιτιστική δράση ως αντιδότου στη κοινωνική κατάθλιψη.
♦ Η Πελοπόννησος, ακόμα και πριν η κρίση γίνει άμεσα ορατή, αποτελεί υποβαθμισμένη περιφέρεια -η Αχαΐα είναι γνωστό ότι έχει πληγεί εδώ και μία δεκαετία από την ανεργία, ενώ ανάλογη κατάσταση υφίσταται στη Μεσσηνία και τους υπόλοιπους νομούς. Τι θα μπορούσαμε να πούμε για τη δυνατότητα να αναστραφεί η κατάσταση -όσο είναι δυνατό, με βάση τις δεδομένες συνθήκες
Η Πελοπόννησος, ουσιαστικό τμήμα του Δυτ. Άξονα της χώρας βρίσκονται, εδώ και χρόνια στη δίνη της υπανάπτυξης και του απομονωτισμού. Μετά την εκτέλεση τριών κοινοτικών πλαισίων και απορρόφηση δισεκατομμυρίων ευρώ ολόκληρος ο Δυτ. Άξονας εξακολουθεί να αποκλίνει από τον Ανατολικό.
Αιτίες γι’ αυτή την εξέλιξη; Η απουσία υποδομών σε όλους τους τομείς, η απομόνωση σε σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο, ο αποκλεισμός από το δίκτυο φυσικού αερίου, η ανεργία, η φτώχια και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ειδικά ο σιδηροδρομικός αποκλεισμός ολόκληρης της Πελοποννήσου και οι δυσμενείς εξελίξεις για την ολοκλήρωση της Ολυμπίας Οδού θα συντελέσουν αποφασιστικά στην περαιτέρω απομόνωση και αναπτυξιακή απόκλιση. Η ΔΗΜ.ΑΡ έχει επανειλημμένα καταθέσει ολοκληρωμένη την πρότασή της που στηρίζεται σε τρείς άξονες:
1) Τη ριζική αναθεώρηση του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου,
2) την εκπόνηση ολοκληρωμένου Περιφερειακού Σχεδίου Βιώσιμης Ανάπτυξης και βάσει αυτού
3) Στην αναδιάρθρωση του ΕΣΠΑ, ούτως ώστε όλες οι παρεμβάσεις να τείνουν στην αναστροφή της αναπτυξιακής απόκλισης μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Άξονα της χώρας.
Απαιτούνται συντονισμένες ενέργειες διεκδίκησης, αφήνοντας στην άκρη το κομματικό συμφέρων, το πολιτικό κόστος και τη ρήξη με το Αθηνοκεντρικό κράτος. Αυτό που θα πρέπει όλοι από κοινού να προτάξουν είναι το συμφέρον της Πελοποννήσου και της Δυτ. Ελλάδας, διεκδικώντας από το κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση πόρους, ώστε να επιταχυνθεί η Περιφερειακή ανάπτυξη. Βασικός μοχλός αυτού του εγχειρήματος θα πρέπει να είναι ο σωστός προγραμματισμός, που θα αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες. Σημαντικές θεωρούνται και οι δημόσιες επενδύσεις, όπου σε σχέση με τις ιδιωτικές θα πρέπει τουλάχιστον να ισορροπούν. Με αυτόν τον τρόπο θα υπάρξουν αποτελέσματα σε τομείς που δεν ενδιαφέρουν ιδιώτες και θα συμβάλουν στην ανάπτυξη των υποδομών. Κοινός στόχος και κριτήριο όλων των δράσεων θα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Παράλληλα, να αρθούν οι ενδοπεριφερειακές ανισότητες, μέσω της τόνωσης προβληματικών περιοχών.
♦ Οι πολιτικοί χρεώνονται από τον κόσμο για την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα. Το πρόβλημα, τελικά, δημιούργησαν οι πολιτικοί ή η πολιτική που εφάρμοσαν;
Οι ασκούμενες πολιτικές συνέχονται κατά πολύ με τα πρόσωπα που τις ασκούν. Και αυτό ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μπορεί να προσδώσουν στις πολιτικές τα πρόσωπα.
* Συνέντευξη στον Βασίλη Μπακόπουλο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου